Giorgio de Chirico

Giorgio de Chirico probeert met zijn kunstwerken een nieuwe realiteit te verbeelden die bestaat uit onsamenhangendheid en mysterie. In zijn werken hangt vaak een sfeer van verontrusting, zoals ook het geval is bij het werk ‘Il Trovatore’ uit de museumcollectie. Op dit werk is een half mens, half ledenpop afgebeeld in een leeg landschap met een kolossaal gebouw. In 1917 richt De Chirico de Scuola Metafysica op, een kunststroming waarin zijn ideeën over kunst samenkomen.
Zoals eerder genoemd wil De Chirico een nieuwe realiteit verbeelden, dit doet hij onder andere door alledaagse objecten op een mysterieuze manier in een compositie samen te brengen. Zo zou er direct met het onderbewustzijn worden gecommuniceerd. Tijdens zijn studie in München aan de Akademie der Bildenden Künste raakt De Chirico geïnteresseerd in de kunst van de Zwitsers-Duitse kunstenaar Arnold Böcklin. De Chirico vindt het fascinerend dat Böcklin de fantasie weergeeft alsof het alledaags is.[1] Hij maakt ook kennis met de ideeën van de invloedrijke Duitse filosoof Friedrich Nietzsche, die beweert dat alledaagse objecten een verborgen realiteit bevatten.[2]
Daarnaast is architectuur in de jaren tien een belangrijk thema in het werk van De Chirico. Hij schildert onder andere Italiaanse pleinen met klassieke façades. De pleinen zijn vaak bijna leeg, op een aantal geïsoleerde objecten in verwarrende perspectieven na. Zo ontstaat er een verontrustende sfeer in de werken. De metafysische werken die hij in de jaren 10 maakt zijn een belangrijke inspiratiebron voor surrealistische schilders als Salvador Dalí en Max Ernst. De Chirico wil zich met zijn kunst los maken van de logica en het verstand. Dit maakt hem een voorloper van de surrealistische beweging.




[1] Soby, 16-17
[2] Soby, 28