Portret van de familie Lütjens

Dit familieportret is gemaakt in Amsterdam, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. De Duitse kunstenaar Max Beckmann schilderde het in zijn woning annex atelier aan het Rokin. Hij vluchtte in 1937 naar Nederland, nadat zijn werk in Duitsland door de nazi’s tot entartete Kunst (onwaardige, gedegenereerde kunst) was verklaard en hij in zijn geboorteland niet meer mocht exposeren. In Amsterdam leidde Beckmann een geïsoleerd, moeilijk en tegelijkertijd heel productief bestaan: in de tien jaar dat hij er woonde ontstond een derde van zijn totale oeuvre.

De kunsthandelaar Helmuth Lütjens, directeur van het Nederlandse filiaal van de Duitse kunsthandel Paul Cassirer, was voor hem in deze periode een steun en toeverlaat. Beckmann portretteerde hem hier samen met zijn echtgenote Nelly en hun anderhalf jaar oude dochtertje Annemarie. Zij bevinden zich in de keuken van de kunsthandel–die tevens als woning fungeerde–aan de Keizersgracht. Het schilderij werd echter niet ter plaatse geschilderd, maar in Beckmanns atelier. Hij werkte aan de hand van snelle potloodschetsen van niet alleen de volwassenen, maar vooral ook van Annemarie. Helmuth Lütjens zag het schilderij pas toen het voltooid was. Hij was zo getroffen door het werk dat hij het onmiddellijk kocht.