:host { --enviso-primary-color: #FF8A21; --enviso-secondary-color: #FF8A21; font-family: 'boijmans-font', Arial, Helvetica,sans-serif; } .enviso-basket-button-wrapper { position: relative; top: 5px; } .enviso-btn { font-size: 22px; } .enviso-basket-button-items-amount { font-size: 12px; line-height: 1; background: #F18700; color: white; border-radius: 50%; width: 24px; height: 24px; min-width: 0; display: flex; align-items: center; justify-content: center; text-align: center; font-weight: bold; padding: 0; top: -13px; right: -12px; } .enviso-dialog-content { overflow: auto; } Previous Next Facebook Instagram Twitter Pinterest Tiktok Linkedin Back to top

De favorieten van... conservator Francesco Stocchi

'Alles kids' is de eerste kindertentoonstelling in Museum Boijmans Van Beuningen. In dit overzicht bespreekt conservator en bedenker van dit bijzondere initiatief, Francesco Stocchi, zijn favoriete werken uit 'Alles kids'.

Eugène Boudin, Gezicht op de Leuvehaven te Rotterdam, 1876-1880, olieverf op paneel, donatie van P. van de Velde in 1911.
Eugène Boudin, Gezicht op de Leuvehaven te Rotterdam, 1876-1880, olieverf op paneel, donatie van P. van de Velde in 1911. Meer informatie
Carl Andre, Forty-ninth steel cardinal, 1974, stalen sculptuur, aankoop met de steun van Stichting Fonds Willem van Rede in 1979.
Carl Andre, Forty-ninth steel cardinal, 1974, stalen sculptuur, aankoop met de steun van Stichting Fonds Willem van Rede in 1979.

Eugène Boudin, Gezicht op de Leuvehaven te Rotterdam

Boudin was een van de eerste Franse schilders die buitenshuis ging werken, 'in de open lucht'. Hij had een voorliefde voor de kust, boten en zeegezichten. Boudin wordt ook wel gezien als een van de voorgangers van het Impressionisme. Dit was de eerste moderne kunststroming die de revolutionaire gedachtegang aanhing dat een persoonlijke expressie in een werk meer waarde had dan een natuurgetrouw, "objectief" beeld. Dit beeld van de Rotterdamse haven laat Boudin's passie zien voor het vastleggen van de schoonheid van het alledaagse en mondaine leven.

Carl Andre, Forty-ninth steel cardinal

Carl Andre is een revolutionaire kunstenaar die het medium 'sculptuur' transformeerde van iets waar je alleen naar mag kijken, naar een object dat je fysiek kan ervaren. Dankzij deze nadruk op het object verschilt zijn werk ook nadrukkelijk van de architectuur. Andre's vloer sculpturen spreken tot bestaande architectuur, in plaats van het te vervangen. De werken worden horizontaal geïnstalleerd, in tegenstelling tot het gebruikelijke verticale beeld. En door gebruik te maken van gewoon metaal, massaal geproduceerd en inwisselbaar, krijgt zijn werk ook een politieke lading. Het werk werpt een kritische blik op vraagstukken zoals uniciteit en auteurs

Edgar Degas, Petite danseuse de quatorze ans, 1922, brons en textiel, bruikleen van de Stichting Museum Boijmans Van Beuningen 1939.
Edgar Degas, Petite danseuse de quatorze ans, 1922, brons en textiel, bruikleen van de Stichting Museum Boijmans Van Beuningen 1939.
Cady Noland, Betty Ford, 1994, zeefdruk op aluminium, schenking aan het museum door Noland in 1997.
Cady Noland, Betty Ford, 1994, zeefdruk op aluminium, schenking aan het museum door Noland in 1997.

Petite danseuse de quatorze ans - Edgar Degas

Degas hield zich bezig met de bewegingen van het lichaam en het vangen van dat ene vluchtige moment van een uitgesproken houding. Deze unieke signatuur en zijn innovatieve inzicht zorgde ervoor dat Degas geassocieerd werd met fotografie. De onderwerpen van de Franse kunstenaar waren hedendaags en huiselijk. Vaak stonden jonge ballerina's centraal. Dit beeld toont een driedimensionale personificatie van dat ene favoriete onderwerp. De positie lijkt verstild maar een spanning is zichtbaar; alsof de danseres een beweging vast houdt. Alle bronzen beelden van Degas werden pas na zijn dood tentoongesteld. Dit beeld is de enige uitzondering die te zien was tijdens zijn leven.


Betty Ford - Cady Noland

Wat verbergt men achter een lach? Niets dat gerust stelt volgens Cady Noland, een innovatieve kunstenaar die werkte vanaf de late jaren 80 tot het moment dat ze plotseling besloot te stoppen met artistieke productie in de vroege jaren 90. Museum Boijmans Van Beuningen bezit een van de grootste verzamelingen van haar werk, dat innovatief is in de manier waarop ze gebruik maakt van het medium en de Amercian Dream bekritiseert. Als Pop Art in de jaren 60 een viering was van de Amerikaanse consumentencultuur, dan biedt de Neo-Pop Art van 25 jaar later een donker en pessimistisch toekomstbeeld. De samenleving wordt gezien als hopeloos, koppig en vastgeroest in de principes van de Amerikaanse mythe van de Westelijke Frontier. Een helderheid van intenties wordt vergezeld door een dubbelzinnig medium: deze zeefdruk op aluminium kan ook een foto of een tweedimensionale sculptuur zijn (het heeft een voor- maar geen achterkant), of niets van het bovenstaande.

Man Ray, Cadeau, 1921, gietijzeren strijkijzer en koperen spijkers, gekocht door Museum Boijmans Van Beuningen in 1995.
Man Ray, Cadeau, 1921, gietijzeren strijkijzer en koperen spijkers, gekocht door Museum Boijmans Van Beuningen in 1995.
Bruce Nauman, Double Steel Cage, 1974, staal, aankoop van het museum in 1980.
Bruce Nauman, Double Steel Cage, 1974, staal, aankoop van het museum in 1980.

Cadeau - Man Ray

Man Ray is beter bekend als fotograaf maar hij definieerde zichzelf altijd als een schilder, een kunstvorm die hem nooit losliet tijdens zijn leven. Desondanks kon de Amerikaanse kunstenaar een eigen genre in de beeldhouwkunst ontwikkelen dat ik “driedimensionale collage” noem. Een inspiratiebron voor dit genre was poëzie uit de Dada stroming. Deze sculptuur staat voor een onlogische oplossing voor een dysfunctioneel object. Dit werk trekt mij aan door mij af te wijzen, een gedachte die ik aantrekkelijk vind.


Double Steel Cage - Bruce Nauman

“Double Steel Cage” is een werk van een van de grootste kunstenaars van vandaag. Bruce Nauman is geïnteresseerd in de perceptie van ons eigen lichaam. Dit werk nodigt je uit in een ruimte van tegenstellingen. Eenmaal binnen in de kooi, voelt een persoon zich opgesloten in zijn of haar eigen lichaam. Tegelijkertijd wordt de persoon blootgesteld aan de buitenkant. Er is geen olifantenpaadje of onmiddellijke uitgang. De weg is duidelijk, lang en misschien pijnlijk. Deze omgeving zorgt ervoor dat de toeschouwer een speler wordt en misschien een slachtoffer. Ik vind het leuk hoe kinderen dit werk op een positieve manier interpreteren, met lol.