Executie

Voordat Otto Egberts in 1977 begon aan een opleiding autonome kunst aan de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam, studeerde hij sociale economie. Door een ernstige hersenschudding was hij echter genoodzaakt deze studie aan de Erasmus Universiteit vroegtijdig af te breken.

Als kunstenaar laveert Egberts naar eigen zeggen voortdurend tussen hetgeen hij weet en niet weet. Deze bewust gekozen intuïtieve manier van werken omschrijft hij als ‘geprofessionaliseerde twijfel’.1 Toch is er in Egberts’ oeuvre wel degelijk een specifieke thematiek aanwezig. Zijn schilderijen, tekeningen, installaties en teksten ontstaan veelal vanuit een fascinatie voor zowel de alomtegenwoordigheid als de eenzaamheid van de mens.

Egberts verbeeldt deze thema’s in tekeningen en schilderijen die meestal ingetogen van kleur of zwart-wit zijn. Hij toont bijvoorbeeld kleine ruimtes met daarin solitaire mensen, die worden bekneld door het interieur of letterlijk omringende architectuur. De tekening 'Kunst van het overleven' (1990) in de collectie van Museum Boijmans Van Beuningen, een van de sleutelwerken in Egberts’ oeuvre, is hier een voorbeeld van.

Ook de aanwezigheid van andere mensen is geen remedie tegen eenzaamheid en kan beklemmend werken. In sommige tekeningen worden figuren verdrukt door vlezige, amorfe vormen. Deze tekeningen staan symbool voor de verdichting van de leefruimte van de mens. In de houtskooltekening 'Executie' zien we een kale mens, zittend op een schuine constructie. De figuur staart apathisch voor zich uit terwijl de hellende zitting en de hangende vlezige vorm hem in een steeds benardere positie lijken te brengen. De tekening toont een ongerijmde situatie waarin de tijd lijkt te zijn stilgezet.


1 Smallenburg 2007.