Museum Boijmans Van Beuningen heeft meerdere registrars, die ieder gespecialiseerd zijn in een specifieke kunststroming. Deze zijn voornamelijk verantwoordelijk voor de bruiklenen intern en buiten het museum. Dit kunnen aanwinsten en aangekochte werken zijn, maar ook kunstwerken van verzamelaars die zijn geschonken aan het museum. Zijlstra vertelt dat de afdeling Presentaties, verantwoordelijk voor alle tentoonstellingen, een voorstel maakt voor een tentoonstelling samen met de conservator. ‘‘Wanneer zo een voorstel wordt voorgelegd, ga ik kijken of dit mogelijk is. Zijn de kunstwerken beschikbaar? En waar staan ze momenteel? Aangezien we op het moment vijf depots hebben.’’ Voordat de kunstwerken worden opgehangen bekijkt de registrar de staat van het kunstwerk en of er bijvoorbeeld restauraties moeten worden gedaan.
Achter de schermen met Roelie Zijlstra
Bij het samenstellen van ‘De collectie als tijdmachine’, in het oude gedeelte van het museumgebouw, heeft gastconservator Carel Blotkamp met bloedend hart een aantal favoriete werken moeten laten vallen. Het schilderij van Rothko past nog net door de deur, andere werken zijn gewoon veel te groot. Daarom is er nu deze aanvullende tentoonstelling, ‘Kunst van formaat’, met ruim zestig werken uit de collectie. Deze is tot en met 29 april 2018 te zien in de Bodon zaal van Museum Boijmans Van Beuningen. Maar wat komt er allemaal bij kijken bij de totstandkoming van een tentoonstelling? Roelie Zijlstra, registrar, vertelt over haar rol binnen deze tentoonstelling.
Daarnaast wordt er gekeken aan welke voorwaarden de zaal moet voldoen, zoals de lux-waarde. Ook stelt Zijlstra de risico’s vast die zich kunnen voordoen wanneer een kunstwerk openbaar wordt gesteld. De registrars binnen het museum hebben voornamelijk een adviserende functie. Zo kunnen zij ook een negatief advies uitbrengen als de zaal niet voldoet aan de restricties en normen die worden gesteld. ‘‘Het kan dus voorkomen dat sommige kunstwerken niet kunnen worden opgehangen omdat het te kwetsbaar is om tentoongesteld te worden. Het uitgangspunt ligt dicht bij de techniek en behoud van de werken.’
De betrokkenheid van een registrar bij een tentoonstelling verschilt per project. Zijlstra legt uit ‘‘Wanneer er een akkoord is gegeven aan het voorstel, heb ik er niets meer mee te maken. Wel is het zo dat bij ‘Kunst van formaat’ het contact tussen de projectleider en de conservator intensief was. Dit komt door de complexiteit van de tentoonstelling en de vele uitdagingen.’’ Op de vraag hoe zij de tentoonstelling heeft ervaren antwoordt ze volmondig ‘Fantastisch, dit onder andere door de goede samenwerkingen tussen de betrokkenen en de creatieve oplossingen bij de opbouw van de zaal.’’